......Kişinin kendi kişilik kabuğundan sıyrılması konusu öze ve yalınlığa götüren yolun kendisi miydi?
Zamanı gelince deneyimlerin öğreteceği yaşantıları, bilgileri önceden, beklemeden bulup çıkarmaya çalışma alışkanlığıma, verimsiz çabalarıma artık bir dur demenin sırası gelmemiş miydi?
Değer yargılarına saplanmadan ve hiçbir şey beklemeden böyle yapabilmek adına ne güzel bir şey olmalı... İlk adım daha önce atılmıştı, vücudun gergin olmaması sağlanmıştı. Bedendeki kasılmamışlık ve rahatlık şimdi de ruhsal bakımdan kasılmamışlık ve rahatlık olarak geliştirilmeliydi. Öyle bir gevşeklik ki, kişiyi yalnızca diriltmek ve canlandırmakla kalmasın, özgürleştirebilsin; iç özgürlük için derinliklerimizdeki dirilik, canlılık ve güç ortaya çıksın. Bunun için yalnızca solunum alıştırmaları yeterli olmuyor, kişinin kendisini bin bir türlü bağlardan kurtararak kişiliğinden sıyrılması gerekiyor ki o kişi kendi derinliklerine özgürce dalabilsin ve kişiliğinin ötesindeki o adsız kaynaktan doya doya tadabilsin.
(* Eugen Herrigel'in Zen ve Okçuluk kitabından alınmıştır)